Acı

Çok üzgünüm... Hem de çok...
Pazar akşamı gelen bir telefonla başladı herşey, eşimin yüzü asıldı, bakışları tuhaflaştı, sustu. Telefondaki dosta “Elimizden gelenin fazlasını yapalım, ne lazımsa...” diyordu. Merakla sordum, “Ne olmuş?”. “Boşver” dedi. Üsteledim... “Bir arkadaş yaralanmış.” “Tanıyor muyum?” “Belki bir kere görmüşsündür, sorma başka birşey tamam mı?”.

Anladım ki bir kere gördüğüm biri değil. Öyle olsa itinayla saklamazdı benden.

Ve dün akşam haberlerde öğrendim. Bundan tam 3 sene önce NYC’de kalacak bir yere ihtiyacımız olduğunda bize evinin kapılarını açan, yetmedi sabahın alaca karanlığında 45 dk mesafedeki havaalanından alıp istediğimiz saatte de Manhattan’ın göbeğine bırakan o güzel insan... Eşi sıcak sıcak poğaçalar yapmıştı. Hasret kaldığımız Türk tatları mevcuttu masada. Bizim için alışveriş yapmışlar... O güzel kahvaltı sofrasını, 2 aylık olmasına rağmen büyük adam gibi akıllı bakan bebeklerini nasıl unuturum? Yeni tanışmama rağmen hemen kaynaştığım, sabaha kadar hem tavla oynayıp hem de muhabbet ettiğimiz mert insanı... Eşinin TUS’a çalışmak için Türkiye’den yükleyip getirdiği 20 cilt kitabı nasıl unuturum? Yeni kurulmuş bir ailenin tüm neşesini barındıran o yuvayı...

Ve TV spikeri hızlıca söyledi. Sanki alışılmış bir vaka gibi. Mayın imhası sırasında patlama olmuş, arkadaşımız ağır yaralanmış... Ben TV ekranı yerine kendi göz yaşlarımdan oluşan bir buğuya kilitlenmiş, donup kalmışken eşim odaya girdi. “Öğrendim” dedim. Malesef öğrendim. Ağır yaralıymış... Umarım tek parçadır. Umarım... Sonra eşimin çalışma odasında telefonla konuştuğunu duydum. Parçalanmış mı diyorsun? gibi cümleler çalındı kulağıma.

Küçücük oğulları, güzel eşi gözümün önünden gitmiyor. Onlar için dualar ediyorum. Umarım iyileşir, umarım sakat kalmaz. Umarım bu başarılı ve mert arkadaşımız yeniden görevinin başına döner. Lütfen siz de dua edin. Bu acı haberleri duymak istemiyoruz artık. Canlarımızı, kardeşlerimizi, eşimizi-dostumuzu kurban vermek istemiyoruz.

Bu acının ne kadar şiddetli olabileceğini tahmin edebiliyorum artık. Alevinden ufacık bir yalım bile bu kadar acıtıyorsa... Ateşin ortasında oturanlara Allah’tan sabır diliyorum.