Büyümek

Hala 20li yaşlarımda olduğumdan, büyümek olarak adlandırabilirim diğerlerinin yaşlanmak olarak tanımladığı şeyi.

Duvarımda koskocaman bir saat olsa da zamanın akışını hala neşeyle izliyorum, bir gün 70i görüp görmeyeceğimden de emin değilim.

Geçen hafta 1 yaş daha büyümenin güzelliğine gülümsedim. Ömrümün en verimli, altın yaşlarını yaşıyorum. Dünyaya gelmeme vasıta olan anneme, babama çok teşekkür ettim. Ve acaba dünyada yaşamanın gereğini yerine getiriyor muyum diye sordum kendime. Bu dünyada kapladığım yerin hakkını verebiliyor muyum?

İçimden serzenişlerim de oldu, yengeç burcu olmasaydım, 3 ay geç doğup terazi falan olsaydım veya 1 ay önce doğup ikizler olaydım keşke dedim. Keşke bu kadar duygusal olmayaydım. Sonra dediğimden utandım, çünkü o zaman ben ben olmayacaktım.

Zaman bizi olgunluğa, güzelliğe, bilgeliğe taşıyor. İleriye baktığımda net görüntüler olmasa da hep parlak, hep aydınlık, hep huzur görüyorum. Yarının bugünden daha güzel olacağına inancım tam.

Geçen hafta kendimi tanımak adına önemli bir hafta oldu. Doğum günümde geçmişle yüzleşmek zorunda bırakıldım. Bilmenin beni çok üzeceği şeyler öğrendim, ve bilmek zorunda kalanların taşımaktan zorlanacağı sözler söyledim. Bunların sonucuna 1 hafta çok üzüldüm ama sonunda bir şekilde yaşamamız gereken akışa yönlendirildiğimizi ve ne yaparsak yapalım bu gerçeği değiştiremediğimizi gördüm. Adeta, upuzun bir iple zaman süreklisinin dışına çıktım ve bütün zamanları aynı anda seyretmiş gibi oldum. Sonunda elimde olması gereken kaldı. Ve de zamanın bir ayna olduğunu, hayatta tesadüf diye bişey olmadığını anladım. Zaman öyle bir ayna ki bana kendimi yansıttı. Ona baktığımda hep bişeylerden kaçan biri olduğumu sanırdım eskiden. Şimdi ise, kendi içine dönüp bakmaya çekinen, o yüzden kaçtığını sanan ama demir attığı limandan aslında hiç ayrılmamış olan birini görüyorum. Ne var ki artık buna hiç üzülmüyorum.

1 hafta boyunca kutlanan yeni yaşa dair etkinlikler sona ermiştir, iyi seyirler...