559

Üniversite yıllarımda, yolculuk demek 559 numerolu otobüse atlayıp Taksim'e gitmekti. Etiler trafiğine yakalanırsanız 1 saatten de fazla sürebilecek bu yolculuk, yol açık olduğunda 20-25 dk.ya kadar kısalabiliyordu.

Geçen gün Taksim'de kardeşçiğimi uğurlarken gördüm de 559'u, hüzünlendim. Belki de özledim bir an için. Neyi özlemiş olabilirim, dostlarımı, küçücük evimi, Wonderland'i belki de... Ama en çok tarçınlı elma çayını ve proje arası kaçamakları... Küçük, küçücük bir kız olmak ne güzeldi. Boğazın masmaviliğine dalıp gidebildiğin 10 dk lık molalar ne güzledi. Mühendisliğin giriş katındaki bisküvi otomatının önünde kuyruk olmak, çay otomatından rezil bir çay almak ne güzeldi. Çıtır Simit'te oturup su bardağıyla demli çay içmek ne güzeldi. Mahallenin sucusuyla içli dışlı olmak ne ilginç bir deneyimdi.

Evet bazen özlemek de güzel. Özledikçe anlam kazanıyor anılar.