Uzaklar

At sırtında mı gelmişiz sahiden? On binlerce kilometreyi yüzyıllar boyunca at sırtında mı kat etmişiz? Süphesiz ki çağların en gurur duyulacak kahramanlık öykülerini yazmışız, süphesiz halkların bir çoğundan daha adil, daha asil imiş davranışımız.

Okurken ve düşünürken uzakların sevdası düştü içime, çıkaramıyorum. Sanki ata ruhları bir ayin tertiplemiş beni çağırıyorlar. Kızıl bir ata binip dörtnala gitmek istiyorum, saçlarım rüzgar olsun. Ben rüzgar olayım. Steplerin yakıcı, ışıl ışıl sarısını dörtnala geçmek, uzaklarda hala bozulmamış, hala kendisi gibi yaşayan insanları ziyaret etmek istiyorum. Umutsuzluktan değil, aksine tekrar umutlanmak ve hayat dolmak için. Çünkü bu şehirler bizi kendimize küstürüyor. Kendimle beni barıştıracak bir masum arıyorum. İçimde uzakların özlemi dalgalanıyor.

Gözlerimi kapayıp eski insanlara ait hikayeler yazıyorum aklımda. Gurur ve adanmışlık öyküleriyle bezeli hayatlar yakıştırıyorum onlara. Adeta bir terapi seansı benim için bu hayaller. Duvarların ve kenarlı-köşeli sınırlılık duygusunun aşılabildiğinin kanıtı... Ufacık vücudumla aşamadığım fiziksel engellerin zihnin engel tanımayan özgürlüğü yanında manasız kaldığının kanıtı... Aklımı küçücük bir kutuya koyup taşımıyorum asla, ruhumu ve aklımı özgür bırakıyorum. Yoksa nasıl yaşanır bu duvarların arasında? Uzaklara kapım olsun, ne zaman istersem çıkıp gideyim.