Migrenle geçen bir günün ardından

Çarşamba günü yorucu olmasa bile yıpratıcı oldu. Malesef ki nicedir gelmiyor diye sevindiğim migren dostum, ziyaretime gelmişti. Öğleden sonra saat 4 sularında kapımı çaldı, içeri gir demediğim halde geçti kuruldu BAŞ köşeye. Akşam eve kadar benimle geldi, utanmadan benimle yatağa bile girdi. Bu kadar arsız bir şeye ben daha ne diyeyim bilmem ki.

Dolayısıyla dün, perşembe günü, işe gelemedim. Kafamın yarısında bir yumru hissi ve midemdeki tuhaf bulantıyla biraz yattım. Uykum kaçınca da kahvaltı yaptım. Olmuyor, geçmiyor derken annemi hatırladım birden. Zira migren biraz da ırsi bir rahatsızlık olup annemi de pek sevmektedir. Anneciğim ağrının geçmek bilmediği saatlerde yatmaktan bunalınca -ki yatınca acı daha çok hissediliyor- kalkıp temizliğe girişirdi. Ben de anneme öykünerek evin altından girip üstünden çıktım. Resmen bahar temizliği oldu. Sonunda baş ağrım da oldukça hafiflemişti.

Elim değmişken çamaşırlar yıkandı, yatak odasında milyonlarca yıldır üstü toplanmadığından toz kaplamış olan tuvalet masasıyla özel olarak ilgilenildi. Hatta ev için yeni projeler üretildi. Seslendirilmekte olan kitaptan 20 sf daha okunarak hataları düzeltildi. Yemek yapıldı. İyi ki başım ağrımış denildi. Gerçekten işleyen demir ışıldamış oldu. Işıl ışıl bir kafayla işe gelindi. Yarın da cumartesi, umarım yağmur yağmaz da erguvan cumartesisi yaşarız.