Karlar altında kalan şehir

Şehrim karlar altında...
3 gündür işe gelemiyordum. Tabii bunun benim Afganistan misal bi yerde yaşamamla da alakası var. Pazartesi-salı zaten hastaydım midem o kadar şiddetli ağrıyordu ki çıkmaya cesaret edemedim. Çarşamba günü iyiydim ve lahana gibi giyinerek çıktım evden sabahın köründe. Hava daha karanlıktı, güneş doğmamıştı ve kar fırtınası evimizin etrafını beyaz bir denize çevirmişti. Acaba kurt gelir mi diye düşündüm, sonra da elimdeki gazetemi yüzüme siper yaparak rüzgara karşı yürüdüm. Karlar dizimi geçiyor, botlarımdan içeri doluyor ve evet donuyordum:) Güç bela durağa ulaştım ama o da ne... Bekle bekle otobüs gelmiyor, gelen diğer otobüs seçeneklerim tıka basa dolu, durmadan geçiyorlar duraktan.. insafsızlık bu. Herneyse, sounda mahalle mahalle dolaşarak da olsa karşıa geçebileceğim bi otobüs geliyor ve biniyorum. Bereket ki yer var çünkü hastalık ertesiyim ve çoktan üşümeye başlamışım zaten. Ama bu sefer de arayollar kapalı ve otobüs milim milim ilerliyor. Müdürüme mesaj çekiyorum, "ben geç kalacağım" diye. Zaten tipi başlamış ve görüş mesafesi düşük. Müdürümden cevap geliyor, sen "bugün de gelme" diye. Ben de "o zaman geri dönebilir miyim" diye soruyorum, "dön" diyor. Otobüsten inip karların içine bata çıka, düşe kalka eve dönüyorum. Donmuş bir halde yorganın içine girip ısınmaya çalışıyorum. Çarşamba günüm böyle başladı işte.

Neyse, bu sabah gelebildim işe. Akşama da karşıya geçmeyip bu taraftaki akrabalarımda kalacağım. Her sabah bir çile çekmekten yoruldum artık.

Şimdi penceremden dışarıya, huzurlu ve sakin kara bakıyorum. Ne kadar da masum duruyor burdan. Oysa ki ne kadar korkutucu olabilmekte bu beyaz, yumuşak ve sevimli şey. Yine de şehir çok güzel, yürümek de kolay olsa keşke.

Aklıma kar denizinin ortasında ada gibi kaldığım anlar geldi. Ne yana yürüyeceğini bilemeden...
Bu da benim kar serüvenim.

Keşke fotoğraf makinamı getirseymişim, ne güzel kareler çıkardı burdan:)